Na de gebruikelijke beroepskeuzes brandweerman, cowboy of ridder was ik er zo rond mijn negende verjaardag van overtuigd dat ik kunstenaar wilde worden. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat mij daar toe bewoog. Waarom? Waar had ik dat opgepikt? Niet van mijn ouders in elk geval. Mijn vader was directeur van een landbouwcoöperatie, mijn moeder musicus. Geen kunstenaars in de onmiddellijke omgeving.

Als ik terugkijk, resulteerde deze kunstenaarsdroom niet in veel handenarbeid. Ik was daar sowieso niet zo goed in. Mijn zelf gewrochte moederdagkado’s zagen er altijd een beetje zielig uit, om van de asbak voor Vaderdag nog maar te zwijgen. Scheef en treurig.

Ik denk dat ik vooral was aangetrokken door het romantische kunstenaarsbeeld. Grootse scheppingen maken die voor de eeuwigheid de mensheid zouden verlichten. Geen lage lat dus.

Een indringend gesprek met mijn vader over de te verwachten beroerde financiële situatie van kunstenaars deed mij mijn beroepskeuze aanpassen. Ik zou doordeweeks bakker worden, of kok, en in de weekenden dan alsnog kunstenaar. Hiermee herstelde ik ongetwijfeld het vertrouwen bij mijn vader dat het met mij wel goed zou komen. En ik behield zicht op een romantisch kunstenaarsleven.

De kunstproductie leed bij mij wel onder mijn banketbakkersdroom. Ik werd heel erg goed in mokkataarten voor mijn opa bakken (inclusief opgespoten teksten), maar ik bleef nogal beperkt in schilderen en tekenen. Om niet te zeggen heel erg slecht! Een goede tekenhand had ik niet, ik had niet eens een fatsoenlijk handschrift.

In de pubertijd heb ik nog wel eens een klein werkje gemaakt, veel weggegooid. Bovenstaand schilderwerk is wel een goed voorbeeld van mijn creatieve beperkingen. Maar ik ontdekte wel taal en daarvoor maakte de verf langzaam plaats. Het maken van kunst werd vervangen door het bestuderen en begrijpen van kunst. Voor mij kwam het allemaal goed uit. Mijn creatieve brein is niet scheppend, eerder conceptueel en literair.

Maar jaloers op mensen met een goede tekenhand of een timmermansoog ben ik gebleven. Ik schets nog wel eens een geveltje of een landschapje. Meer omdat ik dan beter kijk, niet omdat het resultaat er toe doet. Een jaar of tien geleden heb ik het serieus nog een geprobeerd, schilderen. Nee, het was niet best en niet voor mij.

Des te meer bewondering heb ik dan ook voor de vele deelnemers aan onze creatieve workshops. Er ontstaan de mooiste kunstwerken, soms zelfs zonder kennis of eerdere oefening!