Beelden hebben vorm, het liefst bekijk je ze met je handen. Voel je de structuur. Die neiging kan ik in musea maar slecht bedwingen. Even een hand op dat marmer leggen, of een bronzen teen voelen. Niet goed voor het beeld, ik weet het. Dus we houden het bij kijken.

Maar kijken we dan wel? De meeste beelden die buiten staan hebben een ondankbaar leven. Je ziet ze in je ooghoek, langs de snelweg, op de fiets, boven een deur, je kunt ze werkelijk overal tegenkomen. Achteloos vaak, ze geen seconde aandacht gevend. Ze zijn onderdeel van de omgeving, ze gaan er in op. Staan er al jaren.

Soms weet je pas dat er een sculptuur heeft gestaan nadat het weg is. De lege plek valt dan meer op dan het beeld voor die tijd deed. Is het erg dat we het niet altijd zien? Er achteloos langs lopen? Nee, ons oog kan niet altijd scherp zijn, ons hoofd heeft andere zaken waar het mee bezig is. Niet vreemd.

Is het dan nodig? Beelden op straat? In een park? Langs de snelweg. Ja! Het prikkelt onze fantasie en vermaakt. Stoffeert een ruimte, zoals bomen doen. Het geeft vorm. En soms is er een minder achteloos beeld, of mooier nog een minder achteloze beeldentuin. Zoals nu bij ARTZUID in Amsterdam, een echte tentoonstelling, maar dan buiten. Dat is redelijk uniek. De verzameling beelden nodigt hier letterlijk uit tot kijken, tot beoordelen. Hier geen vluchtige blik, maar op ons gemak lopend tussen de beelden.

Het is fijn dat op er ARTZUID aandacht is voor beelden, grote beelden. Ik weet zeker dat na een bezoek de meesten van ons ook vaker dat beeld op hun eigen pleintje weer zien. Of even bij het lieve beeldje van Wilhelmina te paard blijven staan, op het Rokin in Amsterdam.

Of nog eens bewonderend naar Gormley’s hurkende man kijken in Lelystad terwijl je er met 80 kilometer per uur langs rijdt. En je kunt er redelijk straffeloos met je hand even langs gaan. Voelend kijken!