Mijn ochtendritueel is vrij eenvoudig, opstaan, douchen, aankleden, ontbijten en dan op pad! Ergens in dat uur passeer ik een spiegel. Een paar seconden. Niet lang genoeg om te beseffen dat de tijd vat op mij heeft gehad. Ik beleef de wereld nog steeds alsof ik 25 ben.

Op 4 januari 2020 is het precies dertig jaar geleden dat de Vrije Academie werd gevestigd. Dat lijkt lang geleden, en dat is het ook. Weet u het nog? We hadden geen mobiele telefoons. Geen internet. Amsterdam was nog een stad waar in de zomer best wel wat toerisme was, maar van oktober tot april was de stad van de bewoners. Het Rijksmuseum had nog geen spatie en ging nog lang niet verbouwen. Niemand had nog gehoord van Museum Voorlinden. De haai van Damien Hirst (The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living) moest nog worden gemaakt. En Daan Roosegaarde zat nog op de basisschool.

Eind jaren 80 was een memorabele tijd. De Muur viel, we hadden Thatcher en Reagan. En Gorbatsjov. Het was een tijd van verval, maar ook van optimisme. Er gingen dingen veranderen. Dat wisten we zeker.

En kunst was nog elitair. Musea waren niet populair, er stonden geen rijen voor de kassa. Kunst was niet voor iedereen. Oude kunst was saai. Moderne kunst hoorde onbegrijpelijk te zijn. En de verhalen over kunst, daar zat niemand op te wachten. Wij vonden dat vreemd.

Tijdens mijn studie kunstgeschiedenis (ja, die duurde zeven jaar, dan kon nog in die tijd) was ik juist zo opgewonden geraakt over al die verhalen. Die waren zo goed, die wilde iedereen toch horen? Over schilders, over steden, over doeken en panelen. Over verf die verbleekte, stanleymessen, restauraties en goddelijke vibraties. Zo kwam het dus dat ik zeven of acht keer per week voor een groep stond te vertellen over kunst, over de geschiedenis van die kunst, maar ook over de emotie en het effect van kunst. Soms was het heel persoonlijk, en soms schoot ik zelfs vol. Want een schilderij, beeld of gebouw kan hevig ontroeren. De Persephone van Bernini, het Petit Trianon in Versailles, de altaarstukken van Caravaggio, de sleetjes van Joseph Beuys en de Marsyas van Anish Kapoor. Slik. Maar de mooiste momenten waren met deelnemers die na afloop van een les naar mij toe kwamen en geëmotioneerd meldden: ‘Ik wist niet dat kunst ook voor mij kon zijn.’

En nu is het 2020! De wereld is grondig veranderd. Langzaam probeer ik mijn interne body-image te stroken met het echte lijf. Geen grote bos zwart haar meer, maar spaarzaam grijs. Ook de weegschaal laat zien dat het geen 1990 meer is. Blijkbaar heb ik tien kilo meer levenservaring. Maar één ding is niet veranderd. De emotie die kunst bij mij kan oproepen en de drang daarover te vertellen. De Vrije Academie gaat dat nog zeker dertig jaar doen, en ik ben van plan daar nog zo lang mogelijk bij te zijn.

En kunst, is voor ons allemaal!