Voorstellingen van extreem grote fallussen of van seksuele gemeenschap, ze werden in de 18e en 19e eeuwse samenleving als bijzonder ongepast en aanstootgevend ervaren. Dat het om (kunst)historische schatten uit de Romeinse havenstad Pompeji ging, deed er minder toe. Vandaag de dag kunnen we deze kunstvoorwerpen wel waarderen, niet alleen vanwege de kunsthistorische waarde, maar ook het historisch belang: ze verschaffen ons een completer beeld over de Romeinse beschaving in het algemeen, en het dagelijks leven in Pompeji in het bijzonder. Tijdens deze lezing door Sophie van Steenderen hoort u over de fresco’s, gebruiksvoorwerpen en mozaïeken uit Pompeji, die jarenlang verborgen zijn gebleven. Zowel voor als ná de opgraving van de stad.

In de 18e eeuw werd de Romeinse havenstad Pompeji, slachtoffer van de uitbarsting van de Vesuvius in 79 n. Chr., herontdekt. De archeologische opgravingen legden de stad weer bloot en de vondsten gaven een gedetailleerd beeld van het dagelijks leven in een Romeinse stad. Een opvallend groot aantal van deze kunstvoorwerpen bleek een erotische lading te hebben. Voor de 18e en 19e eeuwse samenleving golden de voorstellingen van extreem grote fallussen of van seksuele gemeenschap als bijzonder ongepast en aanstootgevend. Ze verdwenen dan ook achter slot en grendel in het zogenaamde ‘Gabinetto Segreto' (geheime kabinet) in het museum in Napels.

De sluier van geheimzinnigheid die de erotische voorstellingen daarmee kregen, stond echter in schril contrast met de oorspronkelijke betekenis ervan. In de dagelijks leven van Pompeji was erotiek een vanzelfsprekend aspect, en de erotische voorstellingen hadden vaak een rituele of religieuze betekenis.