Voor mij begon de liefde voor de Hollandse, of beter de Nederlandse, zeventiende eeuwse schilderkunst al vroeg. Ik zal niet ouder dan 12 zijn geweest dat ik schilderijen ‘verzamelde’. Meestal kalenderplaten. Op een gegeven moment had ik er wel twintig! Pas veel later kwam ik er achter dat er in de zeventiende eeuw onwaarschijnlijk veel schilderijen zijn gemaakt. Geen twintig, geen tweehonderd, maar duizenden en duizenden. In ons land alleen al.

Waarom zijn we dan allemaal zo opgetogen dat er vanuit St. Petersburg zo’n zestig stuks terugkeren? Elk zich respecterend museum in Nederland heeft er meer op zaal hangen en nóg meer in depot staan.

De stukken die nu komen zijn bijzonder omdat ze verzameld zijn, door de tsaren nog wel! En dat begon bij Peter de Grote. Al in de late zeventiende eeuw kocht hij Hollandse meesters aan. En zijn opvolgers zijn dat blijven doen tot in de negentiende eeuw. En het zijn stukken die velen van ons nog nooit hebben gezien. Het laat ons opnieuw kennis maken met schilders en werken die we niet meer zo op ons vizier hebben.

En wat ik zelf heel mooi vind is dat ik weer aan het nadenken ben over die zeventiende eeuw. Die krankzinnige eeuw waarin zoveel gebeurde. Oorlog, ruzie met de vorst over religie, vrede, voorspoed, revolutie, luxe, nog meer oorlog, ruzie over religie onderling, en heel veel kunst. Een waanzinnige combinatie. Het is de eeuw die voor mij onuitputtelijk is, altijd weer nieuwe feiten, nieuwe inzichten, nieuwe combinaties.

Dus, ik heb zin in de zestig ‘nieuwe’ Nederlanders straks in de Hermitage! Kom maar op!

Peter van Duinen geeft op zondag 8 april een lezing in de Hermitage over de 17e eeuw. De lezing is nu al te boeken.