De herleving van de Olympische Spelen binnen de beeldende kunst was een herleven van het streven naar het Griekse beschavingsideaal, volgens welk een gezond, evenwichtig geproportioneerd lichaam de uitdrukking was van waarheid, deugdzaamheid, oprechtheid. Kortom, alles wat goed is in een beschaving. Baron Pierre de Coubertin was een van de velen die streefden naar eenzelfde ideaal in de moderne samenleving. Voor avant-garde-kunstenaars was sport een uitdrukking van een nieuwe, dynamische eeuw. Snel bewegende kleurvlakken in de vorm van atleten of voetballers was favoriet bij futuristen en constructivisten, terwijl boksen meer aansloeg bij expressionistische schilders. Kunsthistoricus Michel Didier vertelt u graag over de avant-garde kunstenaars die sport als onderwerp van hun kunst maakten in de periode 1910-1940.

Van 1912 tot 1948 werden op de Olympische Spelen ook medailles uitgereikt aan schilders, beeldhouwers, architecten, componisten en schrijvers die zich door allerlei sporten lieten inspireren. Omdat alles politiek was in die jaren, werd ook sport ingezet als politiek instrument: niet alleen de Spelen van 1936 in nazi-Berlijn en de alternatieve, ‘democratische’ Spelen in Barcelona, maar er werden internationale socialistische Spelen gehouden, communistische (de Spartakiade) en joodse (de Maccabiade). Kunstenaars leverden enthousiast bijdragen, zoals de tentoonstelling die in 1936 in Amsterdam werd gehouden onder de macabere titel D.O.O.D. – De Olympiade Onder Dictatuur. Tijdens de lezing door Michel Didier wordt duidelijk dat sport en kunst nooit zo verweven waren als in de jaren van de historische avant-garde.