Weg met die vochtige kelderwoningen, donkere trappenhuizen en smerige straatjes! Licht, lucht en ruimte werd het ideaal. En dat moest terug te vinden zijn in de woning, de straat, de groenvoorzieningen. En om dat te realiseren moesten de functies van wonen, werken en verkeer van elkaar gescheiden worden.
Gewapend met dit idealisme gingen stedenbouwkundigen en architecten in de jaren dertig aan de slag. Zij tekenden het Amsterdams Uitbreidings Plan (AUP). Er verrezen wijken als Bos en Lommer, Buitenveldert en Geuzenveld. Arbeidersgezinnen namen er hun intrek en konden wijken als de Jordaan, de Pijp en de Spaarndammerbuurt (“de Moord en Brandbuurt”) achter zich laten. Het succes van het AUP inspireerde tot nog verdergaande bouwplannen. Zou het niet beter zijn, net als Le Corbusier riep, om de functiescheiding nog verder door te voeren. Zou hoogbouw de mens niet nog gelukkiger kunnen maken? Toen de woningnood bleef voortduren besloot de stad Amsterdam deze ideeën toe te passen op het nieuwste uitbreidingsplan: de Bijlmer.

In deze korte serie van twee colleges neemt historicus Hans Luiten u mee door de geschiedenis van de Amsterdamse stedenbouw. Hoe zag de stad er uit in het begin van de twintigste eeuw? Wat was precies het idee achter het AUP? Had men kunnen voorzien dat de plannen voor de Bijlmer niet zouden werken?

Het is een lezingenserie over stedenbouwkundigen in doktersjassen, de loopafstand van Van Eesteren, aardappels in doucheruimtes, over Siegfried Nassuth en Hannah Belliot, over de pracht van de Erasmusgracht, over Slotermeer en de Bijlmer en nog veel meer.