Al voor mijn twaalfde verjaardag had ik de bibliotheek in mijn geboortedorp uit. In elk geval het kindergedeelte. Daarom ‘mocht’ ik uit het volwassenengedeelte de Ollie B. Bommelstrips halen. Die waren na drie maanden natuurlijk ook allemaal uit. Maar daar stonden ook heel andere boeken: Mulisch, Bomans en veel spannende detectives!

Het is nooit meer helemaal goed gekomen met de drang tot lezen. Die is niet te stuiten. Ik heb momenteel echt te weinig tijd om te lezen en dat is voelbaar een gemis. Als ik drie boeken per maand lees is het veel, vroeger was dat een veelvoud.

Een van de geweldige gevolgen van mijn studie kunstgeschiedenis was de volstrekte legitimiteit waarmee ik prachtige boeken kon kopen. Gezien de oplopende kosten kreeg ik mijn vader zover, na het eerste studiejaar, om mijn boeken te bekostigen. Ik maakte hem niet wijzer dan hij was, maar het ging natuurlijk om dikke boeken met veel kleurenfoto’s in kleine oplagen. Kortom: dure boeken! Ik koester ze en gebruik ze nog steeds. Driedelige catalogi van Duitse musea, veel boeken over Rubens en Rembrandt. Überhaupt heel veel 17e eeuw. Terwijl ik dit schrijf voel ik alweer de behoefte om naar mijn boekenkast te lopen.

Maar mijn boekengedrag is wel veranderd in de afgelopen dertig jaar. Literatuur lees ik steeds meer digitaal. De intensiteit van lezen is hetzelfde voor me, maar het fysieke gevoel is anders. En er is geen object meer dat je ziet liggen om op te pakken. Of zoals ik tijdens een vakantie bemerkte: je kunt niet meer spieken naar de titel die de badgast op het bedje naast je aan het lezen is. Daar staat tegenover dat je wel driehonderd boeken mee kunt nemen op vakantie. Dat was vroeger wel anders. Ik had één koffertje voor boeken dat ik deelde met mijn vriendin, zoveel mogelijk titels die we allebei nog niet gelezen hadden.

Dat digitale lezen gaat bij mij niet op voor kunstboeken. De afbeeldingen wil ik zien in fullcolour en niet op een schermpje. Ze moeten open kunnen liggen, wel vier boeken naast elkaar. Ook fotoboeken lenen zich voor het ouderwetse bezit. Ze liggen een tijdje op een tafel, een buffet. Je leesbladert.

Hierom heeft de Vrije Academie dan ook een boekwinkel. Voor die mooie, goed in de hand liggende kunst- en fotoboeken. Ik moet oppassen niet zelf de grootste klant van deze boekwinkel te worden. Ik nodig u graag uit dat met mij samen te doen en te blijven bladerlezen.