De controverse over het rechtmatig bezit van de Parthenon-sculpturen van het British Museum duurt tot op de dag van vandaag voort. Dit jaar is het twee eeuwen geleden dat Lord Elgin de reliëfs overdroeg aan het British Museum. Kunsthistoricus Michel Didier duikt met u de geschiedenis in en vertelt over de aantrekkingskracht en de wedloop op de kunstschatten uit de klassieke oudheid.

The Parthenon Marbles of Elgin Marbles (ca. 447–438 v.Chr.)  is een collectie van Griekse marmeren sculpturen (voornamelijk door Phidias), inscripties en architectonische stukken, die oorspronkelijk onderdeel zijn van de tempel van het Parthenon en andere gebouwen op de Acropolis, Athene. Tussen 1801 en 1812 werd de verzameling in opdracht van Lord Elgin vanuit Griekenland verscheept naar Engeland, waarna het in 1816 werd aangekocht door de Britse overheid en het werd geplaatst in The British Museum.

In de negentiende eeuw, de tijd van neoclassicisme en een enorm enthousiasme voor de Griekse oudheid, struikelden archeologen en verzamelaars over elkaar in een meedogenloze jacht op de kunstschatten van de oudheid. De wederwaardigheden rond de Venus van Milo, de Nike van Samothrace en de Aegina-timpaansculpturen lezen als spannende jongensboekverhalen. Later in de eeuw wordt de wedijver voortgezet met de opgraving van Troje, Mycene, Knossos en Athene zelf.

Tijdens de lezing schetst Michel Didier een beeld van deze spannende periode en maakt hij de discussie rondom de Elgin Marbles (roof of bescherming?) voor u inzichtelijk.