In 1919 werd in Weimar de Grossherzogliche-Sächsiche Hochschule für Bildende Kunst met de Grossherzoglich-Sächsische Kunstgewerbeschule samengevoegd tot het Staatliches Bauhaus Weimar. Voortaan zouden de klassieke disciplines van de beelden kunsten; architectuur, schilderkunst en beeldhouwkunst samenwerken met de uitingen van de kunstnijverheid. Een revolutionaire gedachte in Duitsland. Alles moest leiden tot een nieuwe kunst, die niet alleen esthetisch aantrekkelijk was, maar ook functioneel en efficiënt. In het jubileumjaar 2019 wordt het Bauhaus, haar gedachtegoed en productie overal ter wereld herdacht. De lezing door kunsthistoricus Martijn Pieters volgt de geschiedenis en denkbeelden van dit invloedrijke instituut van Weimar naar Berlijn.

Het Bauhausinstituut werd een plek van experiment en waar studenten op een geheel nieuwe wijze onderwijs kregen. Onder leiding van Walter Gropius (1883-1969) kwamen de grote namen van de avant-garde naar Weimar om les te geven. Door het opkomende conservatisme werd het instituut in 1925 gedwongen Weimar te verlaten, waarop men onderdak vond in de industriestad Dessau. Hier bouwde Gropius het revolutionaire schoolgebouw en de ‘Meisterwohnungen’. Na Gropius volgde Hannes Meyer (1889-1954) en Ludwig Mies van der Rohe (1886-1969) als directeur en kwam de nadruk steeds meer op de industriële vormgeving en architectuur te liggen. Onder druk van de Nazi’s werd het instituut in 1932 gedwongen naar Berlijn te verhuizen, waar het zichzelf in 1933 ophief. Docenten en studenten zwermden uiteindelijk over de gehele wereld uit en brachten de theorieën van Bauhaus in praktijk.