In 1916, midden in de rampzalige Eerste Wereldoorlog, kwam een aantal kunstenaars bij elkaar in het Zürichse Café Voltaire om een bom onder de officiële kunst te leggen. Ze noemden zichzelf Dada, een naam die net zo willekeurig en absurd was als de oorlog die om hen heen woedde. De 'schone kunsten' vonden ze maar een schaamlap die de verschrikkingen van de eigen tijd toedekte. Kunsthistoricus Robert-Jan Muller staat tijdens de lezing stil bij honderd jaar Dada en neemt u naar 1916.

Uit heel Europa waren kunstenaars, dichters, theatermakers en ontwerpers naar het neutrale Zwitserland gekomen: de Roemenen Tristan Tzara en Marcel Janco, de Elzasser Hans Arp, de Nederlander Otto van Rees, de Zwitserse Sophie Taeuber en de Duitsers Richard Hülsenbeck, Hugo Ball en Emmy Hennings. Avond aan avond brachten de Dadaïsten in Café Voltaire hun subversieve onzin-gedichten, publieksbeledigingen en scheldtirades. Dada zou de kunst van de twintigste eeuw voorgoed voorzien van de zin voor het absurde, het toeval, het cynisme en het komische. In deze lezing wordt de begintijd van Dada geschetst en komen ook de kunstenaars aan bod die Dada in de jaren twintig tot een internationaal fenomeen maakten, zoals Theo van Doesburg, John Heartfield, Francis Picabia en Marcel Duchamp.